Queen Sangitaadevi Pt. 01
by saagar_manthan©
महाराणी संगीतादेवी - भाग १
राजप्रासादातील अंत:पुरात मॄण्मयी जेव्हा वळली तेव्हा तिच्या कानावर उन्मादाचे चित्कार आणि हुंकार पडले... ती राजकुमारी संगीताची पटटदासी आणि सखी होती त्यामुळे राजप्रासादातील अंत:पुरात असलेल्या राजव्यक्तींच्या खाजगी शयनगृहापर्यंत जाण्याची तिला मुभा होती आणि त्यासाठी तिला कोणाच्याही परवानगीची गरज नव्हती की राजव्यक्तींच्या खाजगी सुरक्षारक्षकांची तिला आडकाठी नव्हती... अर्थात, विनाकारण ती पण कधी अंत:पुरातील खाजगी शयनगृहापर्यंत जात नसे आणि आपल्यामुळे कोणाही राजव्यक्तीच्या खाजगी गोष्टीत किंवा गुप्ततेत बाधा येईल असे ती वागत नसे...
उन्मादाचे चित्कार आणि आसक्तीचे हुंकार राजकुमारी संगीताचे होते आणि ते राजकुमार सागरच्या शयनगृहातून बाहेर पडत होते... राजघराण्यातील जिवंत असलेल्या ह्या दोन व्यक्तींशी ज्यांची जवळीक होती त्या सगळ्यांना आता ज्ञात असलेले हे गुपीत होते की राजकुमार सागर आणि राजकुमारी संगीता बंधु-भगिनी असले तरी त्यांच्यात गेल्या ६ मासात लैंगिक संबंध प्रस्थापित झालेले होते!
जसजसे मृण्मयी राजकुमारच्या शयनगुहाजवळ पोहचू लागली तसतसे ते कामुक हुंकार आणि चित्कार जास्त स्पष्ट ऐकू येवू लागले... तसेही राजकुमारचे हे शयनगृह राजप्रासादातील अंत:पुरात अगदी शेवटी होते आणि तेथेपर्यंत जायची मुभा फक्त आणि फक्त पटट-सेवक, पटट-दासी किंवा राजगुरुंना होती. त्यांचे खाजगी सुरक्षारक्षकही ३/४ दालने आधी तैनात होते. तेव्हा त्यांचे कामुक आवाज ऐकायला तेथे कोणीही नव्हते की कोणी तेथे परवानगीशिवाय येवू शकत नव्हते... आणि त्यामुळेच आत ते बंधु-भगिनी कामवासनेच्या डोहात डुंबत बेभान होवून निसंकोचपणे मोठ्या आवाजात कामक्रिडा करत होते...
शेवटी एकदाची पटटदासी, मॄण्मयी शयनगृहाच्या भल्यामोठ्या सागवान द्वारावर येवून उभी राहिली आणि काही क्षण ती ते कामुक हुंकार अन चित्कार ऐकत राहिली... कामवासनेच्या आत्यंतिक भरात बेभान होवून राजकुमारी संगीता चित्कारत होती आणि मोठ्याने हुंकारत बडबडत होती...
"ओहहहहऽऽऽऽ... राजकुमारऽऽऽ... असेचऽऽऽ... असेच करत रहाऽऽऽ... आहहहहऽऽऽ... बंधु सागरऽऽऽ... किती छान करत आहात तुम्हीऽऽऽ... तुम्हाला चांगलेच ज्ञात आहेऽऽऽ... स्त्रियांना काय हवे असते तेऽऽऽ..."
भर दिनी मध्यानसमयी राजकुमारी संगीता राजकुमारबरोबर त्याच्या शयनगृहात कामसुखाची लयलुट करत होती त्याबाबत मॄण्मयी तिला अजिबात दोष देवू शकत नव्हती... राजकुमारी संगीताच्या जागी इतर कोणीही स्त्री असली असती तरी तिला राजकुमारची इतकीच कामासक्ती वाटली असती. कारण राजकुमार सागर उंच होता, खांद्यापर्यंत आलेले काळेशार कुरळे केस, भेदक घारे डोळे, बलदंड पिळदार शरीरयष्टी अन प्रचंड ताकद असलेला पुरुष होता.
स्त्रियांना वश करण्याची आणि कामक्रिडेत संपुर्ण समाधान देण्याची नैसर्गिक कला अवगत असलेला मदनाचा पुतळा अशी त्याची ख्याती अल्पावधीतच झाली होती. सगळे असे म्हणतात की राजकुमार दोन तलवारी बाळगुन असतो, एक त्याच्या कंबरेवरील 'वस्त्राच्या आत' आणि दुसरी वस्त्राच्या बाहेर... आणि स्त्रियांमध्ये त्याची अशी ख्याती होती की त्याच्या बाहेरील तलवारीपेक्षा वस्त्राच्या 'आतील तलवार' जास्त कणखर आणि पराक्रमी आहे!
जरी त्याचे व्यक्तित्व धिप्पाड असे होते तरी जेव्हा एखाद्या स्त्रीशी तो कामक्रिया करायचा तेव्हा तो सुकोमल व्हायचा... कामक्रिडेतील त्याच्या हळुवार प्रेमातिरेकाने प्रचंड सुखावून झाल्यावर कंटाळून शेवटी ती स्त्रिच त्याला त्याच्या धिप्पाड व्यक्तिमत्वाला साजेसा राकट आणि रांगडा संभोग करून तिचा उपभोग घ्यायची विनंती करत असे... ह्याची प्रचिती पटटदासी, मॄण्मयीने स्वत: घेतली होती!
म्हणून ती राजकुमारी संगीताला अश्या अवेळी राजकुमारकडुन लैंगिक संभोगाचे चोरटे कामसुख लुटण्याबद्दल दोष देवू शकत नव्हती... तेव्हा त्यांच्या कामक्रिडेत बाधा न आणता मॄण्मयी शयनगृहाच्या द्वाराबाहेर थांबुन प्रतीक्षा करू लागली की राजकुमारी संगीता कधी एकदा कामतृप्तीच्या शिखरावर पोहचून कामरत होतेय...
राजकुमारी संगीताचे व्यक्तिमत्वही राजकुमारपेक्षा काही कमी नव्हते. तो जर मदनाचा पुतळा होता तर ती कामदेवी होती! आपल्या माता-पिता आणि बंधुसारखी तिलाही भरपूर उंची लाभली होती. प्रचंड सुंदर असा गोलाकार चेहरा होता, राजकुमारसारखे घारे आणि पाणीदार नयन होते, फुललेल्या टपोऱ्या गुलाबासारखे लालसर गुलाबी ओठ होते तिचे... अत्यंत गोरीपान अशी तिची काया होती आणि प्रचंड भरलेला कमनीय असा तिचा बांधा होता.. रेशमासारखे मुलायम असे काळेभोर केस तिच्या गुढग्यापर्यंत लांबसडक होते...
मॄण्मयी तिची पटटदासी आणि सखी होती त्यामुळे तिने राजकुमारीला पुर्ण निर्वस्त्र पाहिले होते... अत्यंत कामुक आणि वळणदार असे तिचे मादक अंग होते. देशी आंब्यासारखे टरारून भरलेले तिची वक्षद्वयी होती. वळणदार अंगाला साजेसे असे किंचित भरलेले पण तरीही सपाट भासणारे तिचे उदर होते. उदराच्या खालच्या भागावर सगळीकडुन सारखाच उतार असलेली खोलगट नाभी लक्षवेधक होती. कलिंगडासारखे गोलाकार आणि गरगरीत नितंबाची ती मालकिन होती.
तेव्हा राजकुमारी संगीतासारखी इतकी प्रचंड सुंदर आणि कामुक स्त्री फक्त आणि फक्त राजकुमार सागरसारख्या मदनाच्या पुतळ्याला शोभेल अशी होती आणि त्यालाच मिळावी अशी नियती होती... अर्थात, ह्या बंधु-भगिनीच्या अनोख्या काममिलनाला काहीसा हातभार लावणारी स्त्री मृण्मयीच होती... आणि त्या दोघांच्या ह्या कामुक जवळीकतेवर समाजाच्या संमतीचा शिक्का बसण्याची घटका समीप आली होती आणि त्या संदर्भातच दासी मॄण्मयी राजकुमारच्या शयनकक्षेच्या बाहेर उभी होती...
"ओहहहहऽऽऽ राऽऽजऽऽकुऽऽऽमाऽऽऽरऽऽऽ... आहहहहहहऽऽऽऽऽ..." अशी राजकुमारी संगीताची कामशिखरावरून कडेलोट होणारी आरोळी आतून आली ज्याची मॄण्मयीला प्रचंड मजा वाटली...
राजकुमारी आत कामतृप्त होवून रत होत होती आणि त्याची अनुभुती बाहेर मृण्मयीची पाझरणारी योनी अनुभवत होती... राजकुमारचे अजस्त्र लिंग आत राजकुमारीच्या योनीत आत-बाहेर होत असावे पण त्याची संवेदना दासी मॄण्मयीच्या योनीत येथे बाहेर होत होती... कामतृप्ती पुरी होवून राजकुमारी आता सुखाने विसावली असावी ह्याची खात्री झाल्यानंतर दासी मॄण्मयीने त्यांच्या सुखात बाधा आणायचे ठरवले...
खरे तर कामतृप्तीचा आनंद लुटून झाल्यानंतर अजुन थोडा काळ त्या कामजोडीला साधारण होण्यासाठी समय द्यायला हवा आणि त्यांच्या विश्रांतीत बाधा आणू नये पण दासी मॄण्मयीला प्रत्यक्ष राजगुरुंनी त्या दोघांना तातडीने बोलावून आणण्यासाठी धाडले होते... तसेही थोडा विलंब झाला होता आणि अजुन विलंब करुन तिला राजगुरुंच्या रोषाला सामोरे जायचे नव्हते तेव्हा नाईलाजास्तव मृण्मयीने कक्षाच्या द्वारावरील मोठी कडी वाजवली!
"राजकुमारऽऽऽ... राजकुमारीऽऽऽ..." मॄण्मयीने त्यांना आवाज दिला...
"कोण आहे तेथे बाहेरऽऽऽ..." तिचा आवाज ओळखूनही राजकुमार सागरने आतुन दरडावून विचारले आणि नंतर त्याचा आणि राजकुमारीचा हसू लपवत असलेला खेळकर आवाज मृण्मयीला ऐकू आला...
"आपणास माहीत आहे मी कोण आहे ते... क्षमा असावी तुमच्या एकांतात बाधा आणल्याबद्दल... पण राजगुरुंनी तुम्हा दोघांना तातडीने त्यांच्या दालनात बोलावले आहे..." मृण्मयीने आपले हसुं दाबत बाहेरून उत्तर दिले...
आतमध्ये भल्या मोठ्या पलंगावर राजकुमारी संगीता निर्वस्त्रपणे पहुडली होती आणि राजकुमार सागरचे निर्वस्त्र महाकाय अंग तिच्या अंगावर विसावले होते... नुकत्याच पार पडलेल्या आसक्त संभोगानंतरही राजकुमार सागरचे अजस्त्र लिंग अर्धवट ताठरलेल्या स्थितीत आपली जेष्ठ भगिनी, राजकुमारी संगीताच्या खोल योनीत खुपसलेले होते... आपल्या कनिष्ठ बंधुचे त्याच्या प्रचंड शरीरयष्टीसारखेच महाकाय अजस्त्र लिंग आपल्या नुकत्याच कामतृप्त झालेल्या आसुसलेल्या योनीत ठेवून पडायला राजकुमारी संगीताला प्रचंड आवडत होते...
तिची पटटदासी, सखी मॄण्मयीने बाहेरून जरी आवाज दिला तरी राजकुमारीने आपल्या कनिष्ठ बंधुला दिलेले आलिंगन सोडवले नव्हते आणि उलट त्याला आपल्या भरगच्च अंगावर अजुन दाबून घेत आपल्या पायांचा विळखा त्याच्या कंबरेला घालुन तिने त्याला अजुन आपल्या आत ओढले... आपल्या भगिनीचा इशारा समजुन राजकुमार सागरने उत्साहाने आपली कंबर वर उचलली आणि एक दमदार धक्का मारत आपले महाकाय लिंग तिच्या ओल्या बुळबुळीत योनीत पुन्हा खुपसले...
बाहेर सखी मॄण्मयीला कल्पना आली की तिने पुन्हा आवाज देवून त्यांना निक्षून सांगितले नाही तर अजुन एक घटका ते दोघे आतुन बाहेर पडणार नाही... तेव्हा पुन्हा एकदा तिने काहीश्या अधिकारवाण्या आवाजात त्यांना हाक मारली...
"तुमच्या आनंदात व्यत्यय आणल्याबद्दल पुन्हा एकदा क्षमा असावी!... पण ह्या आनंदाची लयलुट तुम्ही राजगुरुंना भेटून आल्यानंतर पुन्हा पुढे चालु ठेवू शकता... राजगुरु एकटेच नाही आहेत तर त्यांच्याबरोबर काशीवरून आलेले एक अधिकारी आहेत... त्यांना भेटणे फार गरजेचे आहे म्हणूनच राजगुरुंनी तुम्हाला बोलावण्यासाठी मला धाडले आहे..."
ते ऐकून बाकी आत दोघेही स्तब्ध झाले आणि त्यांनी आपल्या हालचाली थांबवल्या... काशीवरून आलेल्या अधिकाऱ्याचा उल्लेख ऐकून दोघेही सावधान झाले आणि राजकुमार सागर आपल्या भगिनीच्या नग्न कायेवरून बाजुला झाला... दुसरे कोणी असले असते तर राजकुमार अन राजकुमारीने मखमली वस्त्राने आपले नग्न अंग झाकुन घेतले असते... पण बाहेर त्यांची प्रिय सखी, मॄण्मयीच असल्याने ते दोघेही तसेच विवस्त्र अवस्थेत पडुन राहिले आणि राजकुमार सागरने तिला आवाज दिला...
"आत ये सखी..."
सखी मृण्मयीने भला मोठा सागवान दरवाजा जोर लावून ढकलला आणि ती आत शिरली... भल्या मोठ्या पलंगावर पुर्ण विवस्त्र अवस्थेत एकमेकांना आलिंगने दिलेले बंधु-भगिनी तिच्या नजरेस पडले आणि त्यांची अनुरुप जोडी पाहुन नकळत मनातल्या मनात तिने त्यांना दुवा दिली... दोघांनाही कोठल्या अरिष्टाची नजर न लागो अशी प्रार्थना करत ती पुढे झाली...
"राजगुरुंनी तुला काही कल्पना दिली का त्यांनी कश्याच्या संदर्भात आम्हाला बोलावणे धाडले आहे ते, सखी??" त्यांनी का बोलावले असेल ह्याची साधारण कल्पना असुनही राजकुमारी संगीताने तिला विचारले.
"नाही राजकुमारी... त्यांनी फक्त इतकेच सांगितले की तुम्हा दोघांना तातडीने बोलावून घेवून ये..." सखी मॄण्मयीने नकारार्थी मान हलवत उत्तर दिले...
त्यावर राजकुमारी संगीताने स्मित हास्य केले आणि ती पलंगावर उठून बसली... राजकुमार सागरच्या चेहऱ्यावर झुकून तिने आपले टपोरे ओठ त्याच्या ओठांवर दाबले आणि ती हळु आवाजात पुटपुटली,
"राजगुरुंनी इतक्या तातडीने बोलावले आहे तर आपल्याला जाणे गरजेचे आहे, कुमार... विलंब करुन राजगुरुंचा रोष ओढावून घेणे शहाणपणाचे नाही... अजुनही तुम्ही राज्याचे महाराज झालेला नाहीत की मी महाराणी झालेली नाही... तेव्हा त्वरीत तयार व्हा..."
आपल्या कनिष्ठ बंधुच्या ओठांचे एक कसून चुंबन घेत राजकुमारी वळली आणि मग त्या उंच पलंगावरून जवळ जवळ उडी मारत ती खाली उतरली. मग आपला हात लांब करून तिने सखी मृण्मयीचा हात धरला आणि तिला ओढत तिने हसुन म्हटले,
"सखी, ये इकडे आणि मला व्यवस्थित 'स्वच्छ' होवून, वस्त्र घालून तयार होण्यास मदत कर...," मग मिश्किलपणे हसून ती पुढे म्हणाली, "माझ्या कनिष्ठ बंधुचे विर्य माझ्या मांडीवर ओघळत मी काशीच्या अधिकाऱ्यासमोर जावू शकत नाही... राजगुरुंना ते आवडणार नाही..."
तिच्या शेवटच्या वाक्यावर ते तिघेही हसले आणि राजकुमारी संगीता सखी मॄण्मयीचा हात धरून राजकुमार सागरच्या शयनगृहातून बाहेर पडली...
आपली जेष्ठ भगिनी, राजकुमारी संगीताची पुर्ण विवस्त्र पाठमोरी काया पाहून राजकुमार सागरच्या लिंगाला कामोत्तेजनेचा एक आचका बसला आणि इतकी मादक कामुक स्त्री आपली भगिनी आहे अन तिचा कामोपभोग घेण्याचे भाग्य आपल्याला लाभले आहे ह्याचा त्याला अभिमान वाटला! गेले सहा महिने तो आरसपाणी सौंदर्य असलेल्या आपल्या भगिनीशी लैंगिक संभोग करत होता आणि तिला कामसुख देवून स्वत: कामसुखाची लयलुट करत होता...
हे सगळे कसे घडले अन का घडले हे जाणून घेण्यासाठी साधारण १२ मास मागे जावून पहाण्याची गरज होती...
*********
१२ मासापुर्वी एका मध्यानदिनी राजकुमारी संगीता विमनस्क अवस्थेत आपल्या दालनाच्या सज्जामध्ये बसली होती. तिच्या दालनाचा हा सज्जा राजमहालाच्या अशा कोपऱ्यात होता की तेथून खाली पाहिले तर त्यांच्या राजधानीचे नगर दूर दूरपर्यंत नजरेस पडत होते. जरी तिची नजर समोर होती तरी तिला काही दिसत नव्हते. शुन्यात बघितल्यासारखे ती बघत होती. तिच्या मनात विचारांचे काहूर माजले होते. कोठलाही विचार मनात क्षणभर टिकत नव्हता.
गेल्या १४ दिवसात ती चवदा वर्षांनी मोठी झाली होती. चवदा दिवसापुर्वी घडलेल्या त्या दुख:द घटनेने तिच्या आयुष्यात उलथापालथ केली होती.
तिच्या माता-पित्यांचे म्हणजेच राज्याच्या महाराज-महाराणीचे एका विचित्र अपघातात अकस्मात निधन झाले होते. त्यांचा रथ नगराबाहेरील एका टेकडीवरून चालला असताना अचानक रथाचे चाक एका दगडावर आदळले व रथ उलटून बाजूच्या दरीत कोसळला. सेवक आणि सैनिक त्यांच्या मदतीला धावेपर्यंत काळाने घात केला होता आणि महाराज, महाराणी जागीच मृत्यू पावले होते.
ती बातमी राजकुमारी संगीताला जेव्हा कळली तेव्हा तिच्यावर जणू वज्रघात झाला! तिला मुर्छा येवून ती घटकाभर बेशुद्धावस्थेत होती. भानावर आल्यानंतर त्या धक्क्यातून ती अपेक्षेपेक्षा जास्त लवकर सावरली. एवढया मोठया राज्याची जबाबदारी अप्रत्यक्षपणे तिच्यावर आली होती आणि त्याचे भान तिने सुज्ञपणे ठेवले.
तशी राजकुमारी संगीता अत्यंत हुशार व महत्वकांक्षी होती. आपल्या पित्याकडून राजपाठ व राजकारणाचे धडे तिने लहाणपणापासून घेतले होते. तेव्हा तिला त्यांच्या राज्याचा कारभार सांभाळणे तितकेसे कठीण नव्हते. लहानपणापासून तिच्या मनात या राज्याची 'महाराणी' बनण्याची इच्छा होती आणि त्या दृष्टीने तिने आवश्यक ते सगळे शिक्षण घेतले होते. जस जसे ती मोठी होत होती तस तसे तिची महत्वकांक्षा वाढतच होती आणि राज्याची महाराणी बनण्याच्या अनुषंगाने ती स्वत:ला जास्त लायक आणि कणखर बनवत होती.
नुकतेच तिने २६ वे वर्ष पुर्ण केले होते. तिच्या विवाहासंबंधी महाराजांनी हालचालीला प्रारंभ केला होता. पण राजकुमारीला इतक्यात विवाहाच्या बंधनात अडकायचे नव्हते. तिने आपल्या पित्याला तसे सांगितलेही होते व तिची महत्वकांक्षा हे राज्य चालवण्याची आहे हेही तिने त्यांना सुचीत केले होते. त्यावर तिच्या पित्याने तिला हसत म्हटलेही होते की जरी तिचा विवाह त्यांनी कोणा राजकुमारबरोबर लावून दिला तरी ते त्याला घरजावई करून घेतील व राज्याचा कारभार तिच्या हातात देतील. तिला कळत होते ते विनोदाने तसे बोलत होते कारण खऱ्या अर्थाने या राज्याचा वारसदार 'राजकुमार सागर' होता.
राजकुमारी संगीताचा कनिष्ठ बंधू, राजकुमार सागर, याच्या वयाची चवदा वर्ष पुर्ण झाल्यावर तिच्या पित्याने त्याला राजपाठाच्या शिक्षणासाठी आपल्या गुरूंच्या आश्रमात पाठवले होते. ४ वर्षे राजपाठाचे शिक्षण झाल्यावर राजकुमार सागरने पुढिल २ वर्षे युद्धकलेचे शिक्षण घेवून अनेक शस्त्रे अन आयुधे चालवण्यात निपुण होत तो युद्ध कौशल योद्धा झाला होता. वयाची २० वी पार केलेला राजपाठ कुशल आणि लढवय्या राजकुमार सागर काही मासातच गुरुंच्या आश्रमातून आपले शिक्षण पुर्ण करून राजगृही परतणार होता.
जरी तो परत येणार होता तरी एवढयात त्याच्या हातात राज्यकारभार देण्यात येणार नव्हता. कारण परत आल्यानंतर काही वर्षे त्याला पित्याच्या मार्गदर्शनाखाली राजकारणाचे खरे धडे घ्यायचे होते आणि मगच तो या विशाल राज्याचा राजा होवू शकणार होता. तेव्हा तोपर्यंत राजकुमारी संगीता आपल्या पित्याचे मार्गदर्शन घेत होती व राज्याच्या राजकारणात सक्रीय होत होती.
राजकुमारीच्या सक्रीयतेमुळेच तिच्या मनातील 'महाराणी' बनण्याची इच्छा प्रबळ झाली होती! तिने आपल्या हुशारीने आधीच आपल्या पित्याचे मन जिंकले होते. आणि त्यांनी म्हटल्याप्रमाणे तिचा विवाह आजूबाजूच्या राज्यातील एखाद्या राजकुमाराबरोबर लावून त्याला घरजावई करून घेतले तर राज्यकारभार तिच्या हातात येण्याची शक्यता होती. एकदा राज्यकारभार तिच्या हातात आल्यावर ती आपला जम व्यवस्थित बसवू शकत होती व आपल्या पतीला महाराज बनवून स्वत: महाराणी बनू शकत होती.
आणि एकदा महाराणी झाल्यानंतर राजकुमार सागरला ती सेनापती वगैरे बनवून राज्याच्या सुरक्षतेच्या कार्यात व्यस्त करू शकत होती. राजकुमार सागर तिला खूप मानत होता व तो आपल्या जेष्ठ भगिनीच्या नेहमी आज्ञेत होता. तेव्हा तो तिची आज्ञा मानून ती सांगेल ते ऐकेल याची तिला खात्री होती.
राजकुमारी संगीताच्या मनात ही सारी महत्वकांक्षा होती पण महाराज-महाराणीच्या अकस्मात झालेल्या दुर्दैवी अपघाती मृत्युमुळे सारेच विचार बदलुन गेले होते. सुरुवातीला ती कोठलाही विचार करण्याच्या मनस्थितीत नव्हती. माता, पित्याचे क्रियाकर्म करण्यासाठी राजकुमार सागरला गुरुंच्या आश्रमातुन तातडीने बोलावण्यात आले होते. माता-पिताच्या छत्र हरवलेला राजकुमार जेव्हा राजगृहात आला तेव्हा तो आपल्या जेष्ठ भगिनीच्या गळ्यात पडून धाय मोकलून रडला होता. आपल्या कनिष्ठ बंधुला कवेत घेवून तिचाही जणू बांध फुटला व डोळ्यातील पाणी आटेपर्यंत ती रडली होती.
या जगात आता त्यांना एकमेकांशिवाय कोणीही नव्हते कारण तिच्या पित्याने स्वत:च्या माता, पित्यासकट आपल्या सगळ्या आप्त-स्वकीयांची हत्या करून हे राज्य बळकावले होते तेव्हा त्यांना कोणीही नातेवाईक नव्हते. महाराज धुर्त, कावेबाज व पराक्रमी होते म्हणून ते हे राज्य हस्तगत करू शकले होते व पुढे वाढवू शकले होते. त्यांचेच ते गुण राजकुमारी संगीताच्या अंगात काहीसे उतरले होते आणि म्हणूनच तिच्या मनात राज्याची महाराणी बनण्याची महत्वकांक्षा होती.
महाराजांचा दशक्रिया विधी झाल्यानंतर जेव्हा राजकुमार सागर पुन्हा आश्रमात न जाण्याची भाषा करू लागला तेव्हा राजकुमारीने त्याला समजावून सांगितले की कसे त्याने परत जावून आपले प्रशिक्षण पुर्ण करणे गरजेचे आहे ते. दिव्यंगत महाराजांच्या इच्छेप्रमाणे त्याने सगळ्या विद्येत पारंगत होवून परत येणे कसे योग्य आहे हे तिने त्याला पटवून दिले आणि तेव्हा कोठे राजकुमार आश्रमात परत जायला तयार झाला!
दोनच दिवसापुर्वी राजकुमार आश्रमात परत गेला होता व पुढील सहा मास तो तेथे राहून आपले युद्ध प्रशिक्षण पुर्ण करणार होता. तेव्हा आता पुढच्या सहा मासात राज्यावरची आपली पकड मजबूत कशी करता येईल याच विचारात राजकुमारी होती. आणि नंतर राजकुमार परत आल्यानंतर काय आणि कसे करावे याच विचारांच्या वादळात तिचे मन गुरफटलेले होते.
महाराजांच्या आकस्मात निधनाने राजकुमारी संगीताच्या मनसुब्यावर पाणी फेरले होते. राजप्रथेप्रमाणे राजघराण्यातील पुरुषच 'महाराज' बनू शकत होते व त्यांची पत्नी 'महाराणी' बनू शकत होती. राजकुमार सागरला सोडले तर तिचे असे कुटुंबच नव्हते आणि ती अविवाहीत राजकुमारी असल्यामुळे ती महाराणी बनू शकत नव्हती. बरे घाईघाईत ती कोणाबरोबरही विवाह करू शकत नव्हती कारण आजुबाजूच्या राज्यातील असा एकही राजकुमार तिच्या नजरेत नव्हता जो पराक्रमी होता व तिच्या लायक होता. तेव्हा नाईलाजास्तव राज्याच्या मंत्रीमंडळाला राजकुमार सागरला 'महाराज' म्हणजे राजा बनवावे लागणार होते.
राजकुमार सागर महाराज झाला तर राजकुमारी संगीताला कधीही महाराणी बनता येणार नव्हते कारण नियमाप्रमाणे त्याची पत्नी महाराणी बनणार होती. ती राजकुमारला महाराज बनवून पडद्यामागून राज्यकारभार करू शकत होती पण तिला 'पडद्यामागची महाराणी' बनणे पसंत नव्हते. बरे राजकुमारचा विवाह जिच्याशी झालेला असेल त्या महाराणीला तिचे पडद्यामागचे वर्चस्व मान्य होईल की नाही याची पण तिला शंका होती.
क्षणभर तिने विचार केला की पित्यासारखी कुटनिती वापरून राजकुमार सागरचा वध करावा पण पुढच्याच क्षणी तिने तो विचार मनातून झटकून टाकला! कारण माता, पित्याच्या मृत्यूनंतर आता या विश्वात कनिष्ठ बंधु, राजकुमार सागरशिवाय तिचे असे कोणीही नव्हते. या पुरुषप्रधान जगात जगण्यासाठी एखाद्या पुरुषाचा आधार असणे आवश्यक असते याची तिला कल्पना होती व तो आधार आपल्या कनिष्ठ बंधुकडून मिळेल असे तिला वाटत होते. जरी तिने दुसऱ्या कोणा राजकुमाराबरोबर विवाह केला तरी त्या पुरुषाचा तिला कायम आधार मिळेल याची शाश्वती नव्हती.
एकदा राज्य हातात आल्यानंतर कोठल्याही परक्या पुरुषाची खात्री देता येत नव्हती की तो पुरुष तिचे वर्चस्व मानेल. राज्याचा महाराज बनून एकदा का सत्ता हातात आली की तिचा पती कधी तिला अडगळीत टाकेल ह्याची काही शाश्वती नव्हती! पण आपला कनिष्ठ बंधु आपल्या जेष्ठ भगिनीबरोबर तसे काही वागणार नाही याची राजकुमारीला खात्री होती! आणि काही झाले तरी राजकुमार सागर तिचा कनिष्ठ बंधु होता आणि तो तिला अत्यंत प्रिय होता! त्यामुळे त्याचा आधार ती नष्ट करू शकत नव्हती.
तेव्हा 'महाराणी' बनण्याचे आपले स्वप्न पुर्ण करण्यासाठी काय करावे याच समस्येने तिला ग्रासले होते व यातून कसा उपाय काढावा याचाच ती दिवसरात्र विचार करत होती...
तिच्या ह्या समस्येबद्दल ती इतर कोणाशी बोलू शकत नव्हती की मंत्रीमंडळातील कोणा वयस्कर अनुभवी व्यक्तीबरोबर चर्चा करू शकत नव्हती. ह्या समस्येवरील तोडगा तिला तिचाच काढावा लागणार होता. पण कोठुनतरी काहितरी माहिती काढल्याशिवाय काही सापडणार नव्हते ह्याचा तिला अंदाज होता. तेव्हा मग माहिती काढण्यासाठी पुढिल काही दिवसात तिने राजग्रंथालयातील राजकारणासंबंधी असलेले इतिहासातील अनेक ग्रंथ चाळायला सुरुवात केली.
राज्यकारभारातून जसा वेळ मिळेल तसे ती रोज एक एक ग्रंथ चाळू लागली आणि त्यात काही संदर्भ मिळताहेत का हे शोधू लागली. पण तिच्या समस्येवर उपाय असलेली एकही नोंद तिला त्या ग्रंथात सापडत नव्हती. अलबत्ता एका ग्रंथात असलेल्या नोंदीने तिचे लक्ष वेधून घेतले गेले!
त्या ग्रंथात नमूद केले गेले होते की महाराज बनण्यासाठी राजघराण्यात जर कोणीही पुरुष नसेल व राजपुत्राचे वय १२ वर्षाच्या आत असेल तर त्या राजपुत्राची माता सोडून राजघराण्यातील कोणतीही स्त्री त्या राजपुत्राशी विवाह करून महाराणी बनू शकते. कायद्याने महाराज बनण्याचा हक्क त्या राजपुत्राचा आहे व तो आपल्या वयाची १८ वर्षे पुर्ण करेपर्यंत महाराज बनू शकत नाही.
तेव्हा राजपुत्राचे योग्य वय होईपर्यंत राजघराण्यातील कोणतीही स्त्री महाराणी बनून राज्यकारभार सांभाळू शकते. फक्त तिने इतर कोणाबरोबरही विवाह न करता त्या राजपुत्राशी विवाह करावा म्हणजे राजपुत्राचे योग्य वय झाले की तो महाराज बनू शकतो. या नोंदीला पुष्टी देणारी इतिहासातील दोन तीन उदाहरणेही नावासकट त्या ग्रंथात दिलेली होती, ज्या राजपुत्राच्या भगिनीने त्याच्याशी विवाह करून राज्यकारभार केला होता.
त्या ग्रंथातील या खास नोंदीने राजकुमारी संगीताचे लक्ष वेधून घेतले कारण हे उदाहरण तिच्या समस्येशी निगडीत होते! ते वाचल्यानंतर प्रथम तिला ही कल्पना विचित्र वाटली! एखादी भगिनी आपल्या बंधुबरोबर विवाह कसे काय करू शकते ह्याचे तिला किंचित नवल वाटले! पण इतिहासातील उदाहरणांचा दाखला तिच्या समोर होता.
सुरुवातीला तिने या कल्पनेवर फारसा विचार केला नाही आणि पुढे अनेक ग्रंथ ती अनेक दिवस चाळत राहिली. पण जस जसा काळ जावू लागला तसे तिला इतर कोठलाही उपाय सापडला नाही. तेव्हा मग नाईलाजास्तव तिला ह्या शक्यतेवर विचार करणे भाग पाडले आणि तिने गंभीरपणे ह्या कल्पनेचा विचार करायला सुरुवात केली.
तिच्या मनात असंख्य प्रश्नांचे मोहोळ उठले... राजकुमार सागरबरोबर आपण विवाह करू शकतो का? आपल्या कनिष्ठ बंधुबरोबर पत्नी म्हणून आपण राहू शकतो का? ग्रंथातील नोंदीत राजपुत्राचे वय बारा वर्षाखाली असेल असे लिहिले होते पण राजकुमार सागर तर वीस वर्षाचा आहे तेव्हा त्या नोंदीचा दाखला घेवून त्याच्याबरोबर विवाह करणे सगळ्यांना मान्य होईल का? आणि सगळ्यात महत्वाचे म्हणजे राजकुमार सागर माझ्याबरोबर म्हणजे स्वत:च्या जेष्ठ भगिनीबरोबर विवाह करायला तयार होईल का? तो आपल्या भगिनीचा पती बनायला तयार होईल का? असे एक ना अनेक प्रश्न राजकुमारी संगीताच्या मनात उभे राहिले...
पण मग राजकुमारी संगीता सकारात्मक मनाने ह्या प्रश्नांवर जस जसा खोलवर विचार करू लागली तस तसे तिला त्या प्रश्नांची उत्तरे मिळू लागली... आपल्या पित्याच्या ह्या राज्याची महाराणी बनणे हे तिचे स्वप्न होते, तिचा ध्यास होता, तिची महत्वकांक्षा होती... तेव्हा ती पुरी करण्यासाठी ती काहीही करायला तयार होती, अक्षरश: काहीही... मग आता त्यासाठी आपल्या बंधुबरोबर विवाह जरी करावा लागला तरी त्यासाठी तिच्या मनाची तयारी होवू लागली...